Αν γνώριζα τη ζωή ...
Αν γνώριζα τη ζωή, από την αυγή της ζωής,
θα την είχα ερωτευτεί από εκείνο το πρωί.
Την αγάπησα όμως στο πρόσφατο παρελθόν,
στο παρόν.
Στο τρεμόφεγγο του λύχνου μου, θωρώ το χαμόγελο της,
το ίδιο το ανεπανάληπτο,
μα είναι αργά,
είχα ξεχάσει πως υπήρχε ένας σταθμός,
ο τελευταίος.
Κι’ όμως υπήρξαν φορές που μου είπε σ’ αγαπώ,
μα εγώ δεν είχα το χρόνο να την κοιτάξω στα μάτια,
να δω το χρώμα τους, να φιλήσω τα χείλη τα μελιά της,
να ποιο μια στάλα από το νάμα τους.
Βιαζόμουν να πολεμήσω, να νικήσω, να κυνηγήσω,
να ερωτευτώ, να εξουσιάσω,
μα χωρίς εκείνη.
Το μόνο που φοβόμουνα ήταν το πήδημα στο κενό.
Τα λίγα μα ατέλειωτα δευτερόλεπτα,
μέχρι να νιώσω το τράνταγμα της σιγουριάς του.
Τα χρόνια περάσαν, το τρένο στο τούνελ του χρόνου,
ελαττώνει ταχύτητα, ακροβατεί στο χείλος της αβύσσου,
ενός ορίζοντα μιας οφθαλμαπάτης.
Τα όνειρα γενήκαν αναμνήσεις!
Ταξίδι μέσα στην αύρα του ανεξήγητου.
Χάος δυσθεώρητο συλημένων λογισμών.
Που να’ ναι ο ίσκιος σου Θεέ;
