Νόστος!

Το χωριό μου.

Το πρώτο φως, το καλημέρα της ζωής.
Τα πρώτα καρδιοχτύπια, το πρώτο σ' αγαπώ.
Χαρά πόνος δάκρυα.

Χατρά μου με το κλίμα σου, τσι νόστιμες πατάτες
τσι κοπελιές σου τσ’ όμορφες τσι γαϊτανοφρυδάτες.

Μέσα από το τελευταίο μου δάκρυ,  το αγκάλιασε η ματιά μου.

Ίσως για τελευταία φορά.

Νόστος.

Με το δισάκι φορτωμένο αναμνήσεις,

ηλιόγερμα κι’ οδοιπορώ,

νόστος στο τέλος της στροφής,

με συγκινήσεις.

Στις αλάνες του χωριού μου και στ’ αλώνια,

έστω για λίγο να βρεθώ,

να κοιμηθώ να ονειρευτώ,

το ξεχασμένο σ’ αγαπώ στα χρόνια.

Μα στη πλατεία βρήκα τη μικρή,

χαλάσματα χειμώνες,

και στης καρδιάς τα σύδεντρα,

χιμήξανε τυφώνες.

Οι ακακίες γέρικες δόξες παλιές,

φυλλορροούν και γέρνουν,

τα κρινομέταξα φιλιά,

κι’ αυτά μαζί τους φεύγουν.

Καρδιές χαρακιές, λόγια αγάπης,

στους κορμούς τους γραμμένα,

με τη σφραγίδα των αγγέλων,

μυστικά κλειδωμένα.

Αποκαθηλωμένα αισθήματα

το στήθος μου σπαράζουν,

στάλα τη στάλα της ψυχής

τα δάκρυα αδειάζουν.

Ξεθωριασμένες άραχλες οι παιδικές εικόνες,

αλάνες αηδονοφωλιές, άτρωτοι παγετώνες.

Ανθοφορούσα άνοιξη της νιότης μου 
μικρή πλατεία,

στερνό για πάντα ανάβλεμμα, γλυκιά μου 
αρχόντισσα κυρία.   

Yiannis H.