Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Πηνελόπη...




Πηνελόπη.

Μεθυστικά, ερωτικά φιλιά και χάδια,
και με διπλά «σφηνάκια» τις νυχτιές,
μια φόρμιγγα για τ’ άναστρα τα βράδια,
στ’ αρχαία σου τα κάλλη έριχνα ματιές.

Ούριος άνεμος, ατέλειωτα παιχνίδια,
τ’ απομεσήμερα γεμάτα πεθυμιές,
φεγγάρια τα χρυσά σου τα στολίδια,
από τα χρόνια τα παλιά κληρονομιές.

Τώρα γλυκιά μου Πηνελόπη,
έχει στερέψει ο δικός μας ποταμός,
τι κι’ αν σε λέω ακόμα Πόπη,
το ίσιωμα έγινε άβυσσος, γκρεμός.

Όμως που λες Πηνελοπίτσα, 
είναι στο σώσμα το ποτό το θεϊκό,
τι κι’ αν σε λέω ακόμα Πίτσα,
είναι αλλοιώσιμο του χρόνου το γλυκό.

Άναρθρα λόγια απ’ τα χείλη της πυθίας,
μην περιμένεις τους χρησμούς της να με βρεις,
είμαι το θύμα της δικής σου πειρατείας,
να μ’ ανασύρεις απ’ τη λήθη δεν μπορείς.

Yiannis H.