Καταιγίδα…
Απόβραδο Κυριακής. Το μελάνι τελειώνει…
Το χαρτί αγνώριστο από τις μουτζούρες των καταιγίδων.
Η ατμόσφαιρα στον πληγωμένο πλανήτη βαριά, το οξυγόνο τελειώνει.
Τα αρχέγονα έντομα περιμένουν, η επίθεση αναπόφευκτη.
Η πρώτη χαίνουσα πληγή.
Φοβάμαι τη μόλυνση από το άγνωστο δηλητήριο τους.
Ανθρώπινες μηχανές, κανένα έλεος, γιατί;
Ιοί διαβολικοί σταλμένοι από άλλους πλανήτες.
Μια νύχτα τρόμου ακόμα.
Γκρεμισμένοι Παρθενώνες στο πέρασμα τους.
Δήμιοι σύγχρονοι.
Σκοτάδι στις ψυχές μας.
Υπάρχουν κι’ άλλοι εφιάλτες, γνωστοί, διπρόσωποι.
Προδοτικά φιλιά.
Ατραποί κλειστοί, ναρκοπέδια, δάκρυα.
Λεωφόροι διαφυγής δεν υπάρχουν, οι παιδικές χαρές καίγονται,
γιατί;
Όμως υπάρχουν ακόμα περάσματα. Υπάρχει μελάνι.
Της καρδιάς το κόκκινο…
Κάνε κουράγιο ψυχή μου, θα ξημερώσει, ο ήλιος θα γυρίσει, θα φανεί…
