Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Χνάρια...




Χνάρια…

Παίρνω τα χνάρια μου απόψε ένα, ένα,
στα μάκρη και στα πλάτη τους περνώ,
να κανακέψω εκμαγεία ξεχασμένα,
στης μοναξιάς το παραθύρι τους να βγω.

Από του χρόνου τον καιάδα ν’ ανασύρω,
αστέγαστα κοχύλια, αλήτικα πουλιά ,
από τον λύχνο μου μια στάλα μύρο,
για την αβάπτιστη την γκρι πρωταπριλιά.

Παίρνω τα χνάρια μου σε θύμισες να βγούμε,
ήρθε ο καιρός μ’ ένα κοντρόλ να μετρηθούμε.
Πότε συννέφιασε, πότε έκανε βαρύ χειμώνα,
αν της ζωής περάσαμε τον άγραφο κανόνα.

Στερνό φινάλε στους αιθέρες των ονείρων,
στο περιγιάλι των χρησμών και του κενού,
σε κάποιες άγνωστες πλειάδες των απείρων,
στα πεπρωμένα ας πορευτούμε τ’ ουρανού.