Φθινόπωρο…
Μου έστειλες κι’ απόψε τα φιλιά σου,
μα πως χαρά μου να στο πω,
πως να βρεθώ στην αγκαλιά σου,
που ξέχασα καρδιά μου ν’ αγαπώ.
Των πεπρωμένων μου άναψες τον φάρο,
από τα χέρια σου μου λες να κρατηθώ,
στο μπλάβο των ματιών σου να σερφάρω,
στο μούχρωμα του φθινοπώρου να σταθώ.
Μου χάρισες ψυχή μου τα όνειρά σου,
μες στα φεγγάρια τους να ξαναγεννηθώ,
να παίξω, να ριμάρω στα χαμόγελα σου,
στην αύρα του κορμιού σου να βρεθώ.
Πως να χαϊδέψω όμως τα μαλλιά σου,
φθινόπωρο γλυκιά μου και μελαγχολώ,
κι’ αν ταξιδεύω στα αιθέρια τα φιλιά σου,
είμαι ένα ψέμα μάτια μου, όνειρο απατηλό.
