Ώχρινα φύλλα...

 Ώχρινα φύλλα.

Το θλιμμένο του φθινοπώρου το δάκρυ,
από τα όνειρα κάποιας ελπίδας κυλά,
στο χρόνο που στο άγνωστο φεύγει,
για μια αδικία θαρρείς του μιλά.

Ώχρινα φύλλα, πέφτουν στην άδεια φωλιά,
το τρένο μες στους καπνούς του σφυρίζει,
μελαγχολίας γκρίζα, μουντή, πινελιά.

Της Κυριακής τα ερωτικά τα φεγγάρια,
νοσταλγικές ματιές τα θωρούν,
το άδειο ποτήρι στα χέρια που σπάει,
οι χαρακιές του βαθιές που πονούν.

Αγκούσα, βαριά, ομιχλώδη ανάσα,
φυλλορροούν αναμνήσεις θολές,
δάκρυ πικρό σ’ έναν κύκλο που κλείνει,
αλήθεια ή ψέμα, ποια σημασία κι’ αν κλαις.