Ελπίδα…
Πεθαίνει η ελπίδα τελευταία έχουν πει,
μα εγώ φοβάμαι τον τυφώνα που επελαύνει,
κι’ αν λέω πάλι το μολών λαβέ, πως ν’ ακουστεί,
δίχως φωνή, χωρίς τα άρματα και άχρωμο μελάνι.
Στον άγριο δρόλαπα με χαίνουσα πληγή,
με πότισαν αφιόνι να ξεχάσω την πλατεία,
για το χαμόγελο μου ύπουλη συνδιαλλαγή,
της προδοσίας το φιλί, επαίσχυντα χαλκεία.
Στα ακρογιάλια των ονείρων μου μέγας καημός,
θλιμμένο δειλινό, μέρα μοιραία, αποφράδα,
άχρωμοι ήλιοι, απροσπέλαστος ο λογισμός,
ανέντιμο παιχνίδι δίχως λύχνο χωρίς δάδα.
Γλυκιά μου αγάπη που σε λένε ελπίδα,
αδήριτη στα όνειρα μου μείνε ασπίδα,
αφού πεθαίνεις όπως λένε τελευταία,
μαζί σου εγώ, για τα φιλιά σου εδώ παρόν,
στα θερινά τα σινεμά, ν’ ανοίξει πάλι η αυλαία.
