Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Αυθαίρετο...





Αυθαίρετο…

Λέω να σηκώσω αυθαίρετο,
ο αποσπερίτης να ζηλέψει, το δικό μου παλατάκι
το εξαίρετο.
Τα όνειρα μου ν’ αρματώσω,
ένα φιλότιμο να σώσω.
Σε κάθε τοίχο μια θυρίδα σιδερένια,
της Αρετούσας να μαζεύω τα φιλιά της, τα μελένια.  

Λέω να φτιάξω κήπους κρεμαστούς,
παρτέρια να φυτέψω με λωτούς.  
Βαλεριάνες να’ ναι οι γλάστρες μου γεμάτες,
τα λιακωτά στρωμένα με φλοκάτες.

Λέω να χτίσω αυθαίρετο να μείνω το χειμώνα,
τον επερχόμενο να ξεγελάσω,
τον τυφώνα.
Το τζάκι του να λαμπαδιάζει,
στη βαρυχειμωνιά που όπου να `ναι πλησιάζει.
Υδρόμελι να φτιάξω για τη στράτα,
να την ποτίσω τη ζωή, να της τα πω σταράτα.

Λέω αυθαίρετο μια νύχτα να σηκώσω,
τις αναμνήσεις, τα χαμόγελα, τα δάκρυα μου,
να σπιτώσω.
Να `χω να λέω κι’ αν ο ήλιος μου θα σβήσει,
πως για τον φοίνικα μια σπίθα έχω αφήσει.

Yiannis H.