Λίγο φως…
Ακριβοθώρητη εικόνα, απόκοσμη, θολή,
στου στεναγμού μου το αχνόφεγγο κυλάει,
μορφή απόκοσμη, παραίσθηση απατηλή,
διάφανη ζωγραφιά, που δε μιλάει.
Απ’ την κουρτίνα τη σκισμένη λίγο φως,
σ’ ένα χαμόγελο να φέξει να γυρίσει,
της μοναξιάς είναι ο πόνος δυνατός
και είναι νύχτα που δε λέει να φωτίσει.
Μερεμετίζω της καρδιάς τα τρεχαντήρια,
να ταξιδέψουν στη βαθειά της σιωπή,
έρμα στ’ αμπάρια, πικραμένα δάκρυα μύρια,
στην πλώρη ακρόπρωρο, με λόγια να της πει.
Απ’ το σπασμένο παραθύρι λίγο φως,
ένα χαμόγελο χαμένο να γυρίσει,
είναι ο καημός περίσσιος, δυνατός
κι’ είναι σκοτάδι που δε λέει να φωτίσει.
Yiannis H.
