Σαλπίσματα.

Σαλπίσματα.

Στον άγνωστο τον κόσμο μου κι’ απόψε σεργιανούσα
στου αγνοουμένου έρωτα μου το σοκάκι
και το χαμόγελο του φεγγαριού ρωτούσα
που να ,ναι η άνοιξη λουλούδια να γεμίσω το δισάκι.

Όλη η ηχώ των αστεριών
με θύμησες το νου μου πλημμυρίζει
σε μια βουή από ιδέες που είχα ταπεινές
νοσταλγικό το νοτισμένο χώμα που μυρίζει
σε μύθους κι’ εποχές αλλοτινές.

Στο κοιμισμένο το κουράγιο ένας καημός
το δειλινό μι’ απέραντη αντάρα
σύννεφα μέθης απροσπέλαστος ο λογισμός
μέρα θλιμμένη αποφράδα.

Του γέλιου μου θρηνώ τη συντριβή
από του χρόνου την αδήριτη ρομφαία
του άδηλου μου έρωτα φωνή αλαργινή
σαλπίσματα οπισθοχώρησης μοιραία.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr