Πήρε κι' απόψε να βραδιάζει.

Πήρε κι’ απόψε να βραδιάζει.

Πήρε κι’ απόψε να βραδιάζει
άλλη μια χάντρα της ζωής
ο χρόνος αρπάζει.

Τι κι’ αν έχτισες κάστρα παλάτια
με συμπόνια σε βλέπουν
τα δυο της τα μάτια.

Το ταξίδι της μέρας τελειώνει
τη σκιά της η νύχτα απλώνει
κλωστή κόκκινη στα παραμύθια
ρυτίδες που λες δεν ειν’ αλήθεια.

Της καρδιάς σου το δάκρυ
με πόνο κυλάει
βερεσέ το φιλί
ποιος πουλάει;

Τι κι’ αν ψάχνεις παλιές
στις ιστορίες που λες
να βρεις συντροφιές
ένα ταξίδι
που τώρα δραχμή δεν αξίζει.

Από το κάδρο το μικρό
το παρελθόν σε κοιτά
με βλέμμα πικρό
δε σε γνωρίζω του λες
κι’ ας είσαι εσύ
στα λουλούδια του χτες.

Το ταξίδι της μέρας τελειώνει
στο σταθμό η ανάμνηση μόνη
σταγόνες βροχής τελευταία αχτίδα
στα καινούργια φεγγάρια
υπάρχει ελπίδα;

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr