Όνειρο απατηλό.

Όνειρο απατηλό.

Μου έστειλες κι’ απόψε τα φιλιά σου
μα πως χαρά μου να στο πω
πως να βρεθώ στην αγκαλιά σου
που ξέχασα καρδιά μου ν’ αγαπώ.

Με κέρασες γλυκιά μου ένα τσιγάρο
μεσ’ απ’ τη καύτρα του να ζεσταθώ
στο δάκρυ του κορμιού σου να σερφάρω
στο μούχρωμα του φθινοπώρου να σταθώ.

Μου άναψες ψυχή μου ένα τσιγάρο
στα συννεφάκια που φυσάω να βρεθώ
το ψέμα της ζωής να κάψω να φουμάρω
αμαχητί να μη παραδοθώ.

Πως να χαϊδέψω ομορφιά μου τα μαλλιά σου
φθινόπωρο κι’ εγώ μελαγχολώ
όσο ζεστή κι’ αν είναι η αγκαλιά σου
στα όνειρα σου θα’ μαι, όνειρο απατηλό.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Ένα ψέμα μια αλήθεια.

Ένα ψέμα μια αλήθεια

Σ’ ένα πεντάγραμμο διαβάζω σ’ αγαπώ
την αμφισβήτηση πιο κάτω πολεμάω
για μια αλλοιώσιμη αλήθεια τι να πω
πως μ’ ονειδίζουν οι ματιές της και πονάω.

Σύννεφα άλικα απ’ τ’ ουρανού τα στήθη
προβάλλουν με τις γκρίζες στάχτες των καιρών
καινούργιο γράφουν δίχως θέμα παραμύθι
λένε η αλήθεια του παρόντος είναι απόν.

Δυσαρμονίας όνειρα, έργα παραφροσύνη
φάλτσες αγάπες, ένα ψέμα η ζωή
θεριά που νέμονται το φως και σβήνει
αναπολήματα του χτες δίχως πνοή.

Μες στο απύθμενο το άγνωστο το χάος
ανύπαρκτος φαντάζει ο λογισμός
δεν είμαι εγώ μα κάποιος άλλος
σπασμένα είδωλα ψευτιάς, καταιγισμός.

Ερημητήριο ο χρόνος μου, μιας άχρονης ημέρας
πως να μαντέψεις τα δικά της πελαγίσια μυστικά
είναι απροσπέλαστος ο κόσμος, ένα τέρας
γίναν καρδιές και τάλιρα, τρύπιες δεκάρες, ψιλικά.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Ανυπόταχτο πνεύμα μου.

Ανυπόταχτο πνεύμα μου.

Ανυπόταχτο πνεύμα μου
καυτό σε καίει το αίμα μου
το φαράγγι της αβύσσου περνάς
ξέφωτο ελπίδας γυρεύεις, δε σταματάς
τρέχεις που πας;

Σώμα σαθρό κουβαλάς
τις νύχτες με τ’ άστρα μιλάς
ανήμπορες δρασκελιές
θολές πινελιές
μ’ αγρίμι των βράχων εσύ, δε σταματάς
τρέχεις που πας;

Στα όρια της ύπαρξής σου ακροβατείς
δε θα παραδοθείς
ακρογιάλια θωρείς πλουμισμένα
τα άγρια ποθείς τα περασμένα
και δε σταματάς
τρέχεις που πας;

Τα ουρλιαχτά των ανέμων
δε σε φοβίζουν
ερωτοτροπούν τα φιλιά σου
που ακόμα ανθίζουν
μα δε σταματάς
τρέχεις που πας;

Της μοίρας τα βόλια
βροχή καταιγίδα
στα καινούρια φεγγάρια
υπάρχει ελπίδα;

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara. gr

Σου το 'χω πει.

Σου το 'χω πει.


Σου το 'χω πει.
Πάνω στο λάγνο σου κορμί πως θα παλεύω,
κι’ αν της παλίρροιας το κύμα απλωθεί,
σε παραγάδια με δολώματα τα (θέλω) θα ψαρεύω,
ώσπου το νήμα σπάσει, λιώσει, αλωθεί.

Κανόνες στα σεντόνια σου θα βάλω,
να μη μου κρύβουν εσοχές, προεξοχές,
όπου μ’ αρέσει να εισβάλω να εκβάλω
ανεξερεύνητες να μην υπάρχουνε περιοχές.

Το σώμα σου στις αποδράσεις μου θα περιπλέω,
με το ολόγραμμα μου θα σε ζω, θα σε μεθώ,
θα ψηλαφίζω όλα μου τα θέλω και θα επιπλέω,
στα παιχνιδίσματα της θάλασσας σου ν’ αφεθώ.

Τα διάπυρα στο σώμα σου σημάδια θα αλώσω,
τα λάφυρα να μείνουν αποδεικτικά,
να γράψω γράμματα στα σύννεφα ν’ απλώσω,
να καταργήσω διόδια και τέλη αναδρομικά.

Σου το 'χω πει
Στ’ απόκρυφα περάσματα σου πως θα σεργιανίσω
θ’ ανοίξω περιφράγματα και ρεύματα τριφασικά,
μονόγραμμα άλικο στα στήθη σου θ’ αφήσω
να καταγράψει σύνορα, στοιχεία περιουσιακά...

Τι να 'ναι αυτό.

Τι να 'ναι αυτό.

Λέξη βαθιάς συμπάθειας στοργής
φιλία μπιστική μεγάλη
απαύγασμα τ, αγάπανθου της γης
μα και του έρωτα η ζάλη.

Λέξη από γόρδιους δεσμούς
θολούρα ποταμών και νοημάτων
ιδεογράμματα απ’ άγνωστους θεούς
ιερογλυφικά συναισθημάτων.

Λέξη από χρησμούς-συμβολισμούς
μελίρρυτη στα χείλη
συνήχηση με της καρδιάς τους στεναγμούς
μα και ψευτιά πολλές φορές τ’ Απρίλη.

Τι να’ ναι αυτό το φωτερό-το υπεραισθητό
του νου αρχέγονο τραγούδι
τι να’ ναι αυτό του κόσμου όλου ποθητό
αέναο σιβυλλικό μοσχολουλούδι.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Εγώ εσένα αγαπώ.

Εγώ εσένα αγαπώ.

Κάποτε μάτια μου θυμήσου, μ’ αγαπούσες
με τα φιλιά μου έλεγες μεθούσες
δεν ήταν όμως η αλήθεια
μιάς νύχτας ήσουν παραμύθια
πως μου ζητούσες λίγα ψίχουλα ξεχνάς
μα εγώ εσένα αγαπώ
κι’ ας σε μισώ κι’ ας με πονάς.

Έγινες κόλαση φωτιά που καίει
το λάθος το μεγάλο μου ο κόσμος λέει
της μέδουσας ανάσα είσαι με παγώνεις
μα εγώ εσένα αγαπώ
κι’ ας σε μισώ κι’ ας με πληγώνεις.

Ένα σφηνάκι της βραδιάς σου είμαι που με πίνεις
εν’ αποτσίγαρο στα πόδια σου με σβήνεις
στα ζάρια για το πείσμα σου με παίζεις
μα εγώ εσένα αγαπώ
κι’ ας σε μισώ κι’ ας με παιδεύεις.

Τι κι’ αν περνάει ο καιρός τα χρόνια
τα όνειρα μου κι’ αν γεμίζεις χιόνια
σ’ έχω ακόμα στης καρδιάς το βάθος
εγώ εσένα αγαπώ
δε σε μισώ κι’ ας είναι λάθος.

Δημοσιεύτηκε στο . kithara.gr

Πήρε κι' απόψε να βραδιάζει.

Πήρε κι’ απόψε να βραδιάζει.

Πήρε κι’ απόψε να βραδιάζει
άλλη μια χάντρα της ζωής
ο χρόνος αρπάζει.

Τι κι’ αν έχτισες κάστρα παλάτια
με συμπόνια σε βλέπουν
τα δυο της τα μάτια.

Το ταξίδι της μέρας τελειώνει
τη σκιά της η νύχτα απλώνει
κλωστή κόκκινη στα παραμύθια
ρυτίδες που λες δεν ειν’ αλήθεια.

Της καρδιάς σου το δάκρυ
με πόνο κυλάει
βερεσέ το φιλί
ποιος πουλάει;

Τι κι’ αν ψάχνεις παλιές
στις ιστορίες που λες
να βρεις συντροφιές
ένα ταξίδι
που τώρα δραχμή δεν αξίζει.

Από το κάδρο το μικρό
το παρελθόν σε κοιτά
με βλέμμα πικρό
δε σε γνωρίζω του λες
κι’ ας είσαι εσύ
στα λουλούδια του χτες.

Το ταξίδι της μέρας τελειώνει
στο σταθμό η ανάμνηση μόνη
σταγόνες βροχής τελευταία αχτίδα
στα καινούργια φεγγάρια
υπάρχει ελπίδα;

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Στο λάθος του τότε στο αδιέξοδο του σήμερα.

Στο λάθος του τότε στο αδιέξοδο του σήμερα.

Νάρκωση μέθης σ’ ένα νιόφερτο (ουρανό),
παιχνίδια στην παλίρροια του πάθους,
οδοιπορήματα στο άγνωστο του λάθους,
περαστικός κι’ ο Σαβινιέν ο Συρανό.

Έωλος της ζωής στου τσίρκου τις αλάνες,
περιηγητής στα αδιέξοδα τα μονοπάτια
μες απ’ του χρόνου της αιθάλης τα κομμάτια
αναζητήσεις στων ονείρων τις σαβάνες.

Περιπλανώμενος της νύχτας υπνοβάτης
με στρας πολύχρωμα και ψεύτικα αστέρια
στο μέλλον φτερουγίζαν τα λευκά μου περιστέρια
κρίκος αδύναμος του τότε ιχνηλάτης.

Στα αλπικά περάσματα του χθες, του τώρα,
περιδινήσματα του χρόνου, στου επαίτη τη γωνιά,
ένα εντελβάις απ’ τα χέρια του χιονιά,
ότι μ’ απόμενε ψυχή μου μες στη μπόρα...

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Σαλπίσματα.

Σαλπίσματα.

Στον άγνωστο τον κόσμο μου κι’ απόψε σεργιανούσα
στου αγνοουμένου έρωτα μου το σοκάκι
και το χαμόγελο του φεγγαριού ρωτούσα
που να ,ναι η άνοιξη λουλούδια να γεμίσω το δισάκι.

Όλη η ηχώ των αστεριών
με θύμησες το νου μου πλημμυρίζει
σε μια βουή από ιδέες που είχα ταπεινές
νοσταλγικό το νοτισμένο χώμα που μυρίζει
σε μύθους κι’ εποχές αλλοτινές.

Στο κοιμισμένο το κουράγιο ένας καημός
το δειλινό μι’ απέραντη αντάρα
σύννεφα μέθης απροσπέλαστος ο λογισμός
μέρα θλιμμένη αποφράδα.

Του γέλιου μου θρηνώ τη συντριβή
από του χρόνου την αδήριτη ρομφαία
του άδηλου μου έρωτα φωνή αλαργινή
σαλπίσματα οπισθοχώρησης μοιραία.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr