Σ’ ένα ματζόρε που δε φτάσαμε λυπάμαι,
τι κρίμα τ’ όνειρο μας να χαθεί,
από το χέρι το κρατούσαμε θυμάμαι,
με τα μινόρε μιας αυγής για να ντυθεί.
Πως το μπορέσαμε και κάναμε ληστεία,
σ’ ένα παιχνίδι που το παίζουν και παιδιά,
τι κρίμα που χωρίσαμε γι’ αστεία,
κι’ έγιναν κάκτοι της ελπίδας τα κλαδιά.
Σ’ ένα φινάλε που δε φτάσαμε λυπάμαι,
τι κρίμα που δε νιώσαμε το πρώτο μας φιλί,
ποιό λάθος κάναμε στο άγνωστο και πάμε,
μια μέθοδο αγάπη μου δε λύσαμε απλή.
Πως το μπορέσαμε και σβήσαμε τον ήλιο,
στις ζωγραφιές μας μια μουτζούρα να φανεί,
όλους τους μήνες πως τους κάναμε Απρίλιο,
μι’ αγάπη μάτια μου για πάντα να χαθεί.
