Αν μ’ αγαπούσε…
Και τι δε θα ’κανα,
το πεφταστέρι της αυγής αν μ’ αγαπούσε ,
με της ψυχής του το ρεφρέν αν με μεθούσε.
Να ’ταν η μούσα μου κι’ εγώ ο μελωδός του,
στις στροφές της ζωής η επωδός του.
Και τι δε θα ’δινα,
για μια γωνιά στη σκέψη του μυαλού του,
να μαγγανέψω να γευτώ,
την αύρα του κορμιού του.
Να ’ταν απτός αντικατοπτρισμός,
στην έρημο του νου μου,
να ’ταν εξάντας μπούσουλας,
το πολικό αστέρι τ’ ουρανού μου.
Να ήταν φάρος οδηγός,
και στα ορμίσματά μου,
άστραμμα στα σκοτάδια μου,
στα νεφελώματά μου.
Και τι δε θα ’δινα,
αδήριτος φρουρός της ύπαρξής του να ’μουν
οι οραματισμοί του σε μένα να ταιριάζουν,
τ’ απόκρυφα του αισθήματα ν’ αγρεύω,
στο μπρίο του να χάνομαι,
με των ματιών του το εξπρές να ταξιδεύω.
Και τι δε θα ’κανα,
μια νύχτα αν με ξυπνούσε
κι’ ήταν αλήθεια, ήταν γιορτή,
τ’ όνειρο με φιλούσε.
