Άδηλα τέρμινα…
Στα τέρμινα τ’ αόριστα οδοιπορώντας,
μην περιμένεις μια εξώπορτα να βρεις,
άδηλος χρόνος και στα στέκια του παρόντος,
να ακραγγίξεις το γιατί δεν το μπορείς.
Προσκυνητάρια στα περάσματα της λήθης,
ευλαβικός της απεραντοσύνης ασπασμός,
αβυσσαλέα σιωπή στο άλυτο μιας λύσης,
στις σκαλωσιές του ουρανού ανασασμός.
Ρύποι αιθάλης στα αλώνια των ονείρων,
άυλα σύδεντρα στα στέκια της ζωής,
ζάλα αλίμενα στους παγετώνες των ερήμων,
συρματοπλέγματα στη στράτα της απαντοχής.
Πώς να μπορέσεις μη βραχείς στη καταιγίδα,
απ’ τις δαγκάνες του θεριού ν’ απαλλαγείς,
μικρή μου Ελλάδα σ’ οδηγήσαν σε παγίδα,
στ’ άδηλα τέρμινα, πόνος και δάκρυ οιμωγής.
Δεν το μπορείς να ζωγραφίσεις στον αιθέρα,
στ’ άφωνα σήμαντρα να δώσεις τη φωνή,
σ’ ένα ηφαίστειο να κλείσεις την καλντέρα,
να βρεις τα χνάρια στη παλιά σου τη δραχμή.
Μην περιμένεις τον (Περσέα) να ρεφάρεις,
έχουν μαρκάρει τα χαρτιά της προσμονής,
για λίγα ψίχουλα μην παίξεις μη ρισκάρεις,
σπάσε τα (τέλια) της δικής σου υπομονής.
