Μεσάνυχτα…
Μεσάνυχτα κι’ ο ύπνος κάποιο όνειρο φλερτάρει,
απομεινάρι απ’ την οδύσσεια άλλων εποχών,
ελπίδα που μι’ απόγνωση τυφλή την πιλοτάρει,
κοντά στα ξημερώματα, στέρφες εικόνες παροχών.
Όνειρα που μπολιάστηκαν με φίνες πεθυμιές,
ποιητικές στροφές, που στην ψυχή ανθίσαν ,
σε καπηλειά των φεγγαριών και σε πρωτομαγιές,
σ’ ένα τζουκ μποξ ακούσματα, διπλοπενιές αφήσαν.
Της έμπνευσης τελειώματα, γραφές παρωχημένες,
άσοφες ρίμες της καρδιάς φυλλορροήματα,
μουντές βραδιές ασόδιαστες, του τώρα αφηρημένες,
εσπερινός του πόνου, του καημού ανιστορήματα.
Οι αναμνήσεις τα μπολιάσματα του χθες περιδιαβαίνουν,
κορφολογήματα στης Κυριακής τη ζάλη, το ρυθμό,
άλυτα όνειρα, αξύπνητα στο χρόνο που θα μένουν,
στις εκβολές τ’ ανίδωτου, του πεπρωμένου το σταθμό.
