Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Επί πιστώσει...



Επί πιστώσει…

Κρύωσε στ’ αλήθεια. Το χάδι του βοριά έφερε χιόνια.
Κι’ εγώ χρωστώ και μου χρωστούν ακόμα.
Από έρωτα, από φιλιά, από χαρά, από αγάπη μα κι’ από δάκρυα, λίγο απ’ όλα δηλαδή.
Παγωμένες πιστώσεις;
…….

Ταξίδι στων αστεριών τις πυραμίδες, στης Ατλαντίδος τα κάστρα,
στων φεγγαριών τα δειλινά, στις οάσεις των πεπρωμένων.

Χτυποκάρδια στα θρανία, στον έρωτα, στη χαρά, στον πόνο, στην επιτυχία, στην αποτυχία.
Στα λάθη των δακρύβρεχτων στιγμών, των ανεξίτηλων χρωμάτων, της απούσας λογικής.
Στραταρίσματα σε γλιστερά καλντερίμια, βήματα άγαρμπα πολλές φορές.
Ματωμένοι αστράγαλοι.
Το μαντηλάκι της όμως, ανεκτίμητο, το χρυσάφι όλου του κόσμου.

Τα κακοτράχαλα περάσματα, άγρια μα και ήμερα, όμορφα μα και άμορφα.
Την υπογραφή μου επιζητούν, άγνωστο το επιτόκιο.
Αχόρταγη η ζωή, μια τράπεζα γεμάτη γραμμάτια.
Επί πιστώσει  και τα όνειρα.

Στα νερά τα σκοτεινά του Αχέροντα, τα καρτ ποστάλ μιας άλλης εποχής,
σκόρπια, μεταλλαγμένα, στροβιλίζονται στα απόνερα της οξειδωμένης σχεδίας.
Κανένα σουβενίρ στο ταξίδι…Το μάλαμα κίβδηλο, καμιά αξία για μένα, μα και για σένα.

Αρρυθμίες στην αντηλιά του τώρα.
Οι αναμνήσεις των ανεξόφλητων συναλλαγματικών, ανεξερεύνητα σύμπαντα…

Επί πιστώσει τα πάντα στη νοικιασμένη από το χρόνο ζωή.