Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Οκτώβρης...



Οκτώβρης.

Λυσσομανάει του Οκτώβρη η καταιγίδα
κι’ είναι απόβραδο και γκρίζα σιωπή,
ξεσπά του σύννεφου η οργή σε πλημμυρίδα
κι’ είμαι παρείσακτος με άβατο τη διαφυγή.

Χαλάσματα, ναυάγιο η παλιά ταβέρνα,
τα κίτρινα φεγγάρια πληγωμένη ζωγραφιά,
στ’ αζήτητα το ντέφι κι’ η γλυκιά λατέρνα,
στη σύγχρονη σοφίτα κρύο, συννεφιά.

Μύθοι αρχέγονοι και μνήμες ρεφενέ,
τις ιστορίες μου γουλιά, γουλιά που πίνω,
στον κάλπικο του σήμερα τον καφενέ,
τα παιχνιδίσματα του χθες επιμηκύνω.

Σε ξαναβρίσκω στα χαμένα μας τα δειλινά,
σε άλλες χρονικές, μοιραίες παραστάσεις,
έχει ένα G κάθε εποχή, παιχνίδια εωθινά,
καιρός για άλλες της ζωής επαναστάσεις.