Θολά Φεγγάρια...

Θολά Φεγγάρια…

Θολά φεγγάρια στο φινάλε των ονείρων,
κρίκος αδύναμος στου χρόνου το ρυθμό,
παρείσακτος  στη στράτα των ελπίδων,
νάρκωση μέθης σ’ έναν άγνωστο σταθμό.

Άραχλες ψεύτικες εικόνες δίχως χρώμα,
ορφάνεψε το δάκρυ και τα μάγουλα τραχιά,
χάνεται στ’ άνυδρο, το χέρσο χώμα,
άλλη μια μέρα στέρεμα, αναβροχιά.

Προσκυνητάρια που τα σβήσαν οι χειμώνες,
που να’ ναι ο  ίσκιος σου άναρχε ν’ αρθώ,
ασπρόμαυρες κι’ οι παιδικές εικόνες,
κι’ ούτε ν’ απάγκιο απ’ το βοριά να κρατηθώ.

Δρώμενα άγνωρα θολές κι’ οι αναμνήσεις, 
στου χρόνου τη θολούρα κρυμμένα τα παλιά,
στο σταυροδρόμι της γραμμής περιπλανήσεις,  
θλιμμένα απόβραδα, στην άδεια τη φωλιά.  

Yiannis H.