Σε ξαναβρίσκω...

 Σε ξαναβρίσκω…

Σε ξαναβρίσκω στα περάσματα του χθες τα ερημικά,

σε κάποια όαση τα χείλη σου μου είπες να φιλήσω,

ποιος το περίμενε το όνειρο το φίνο ν’ αγαπήσω,

μα είμαι ξένος λες και με κοιτάς, περίεργα ειρωνικά.

Στο υπόγειο το κελάρι μου’ είπες τότε σ’ αγαπώ,

το γιοματάρι της ψυχής σου είχες μάτια μου ανοίξει,

πως μ’ αγαπούσες, στα φεγγάρια ήθελα να πω,

μα είσαι άνεμος μου λες, που είχε κάποτε φυσήξει. 

Στα σύννεφα του χθες, μορφή εξαίσια θωρούσα,

είχες κουρνιάσει στης ματιάς μου τη φωλιά,

μη σβήσει ο λύχνος και κρυώσεις ξενυχτούσα,

σήμερα λες, πως πεταμένα ίσως βρήκα δυο φιλιά.

Σε ξαναπιάνω στο παλιό το γνώριμο το παραγάδι,

στην άμμο σε θυμάμαι την καυτή να σπαρταράς,

εγώ σου έσκισα το κόκκινο το άβγαλτο μαγνάδι,   

μα λες στα δίχτυα του πως σ’ έπιασε, άλλος ψαράς.

Είσαι του σήμερα, του χθες, παντοτινή γυναίκα,

αφηρημένος πίνακας, του πλάστη φάλτσα πινελιά,

μα είσαι και μητέρα που σε λένε Μαριάμ ή και Ρεβέκκα,

υπέρτατη, αέναη αγάπη, της ψυχής μου ζωγραφιά.