Νοσταλγική μου χαραυγή!
Μου είπε φίλος που ήρθε απόψε απ’ τα παλιά,
πως το ποθείς στο στέκι το παλιό μας να βρεθούμε,
της άνοιξης το φίνο σ’ αγαπώ να θυμηθούμε,
σ’ απόσκια δάση να μαζέψουμε ανθένια φιλιά.
Πέρασαν όμως μάτια μου χειμώνες καλοκαίρια,
στο ταβερνάκι μας την όμορφη γωνιά,
σώπασε η χαβάγια, χαθήκαν ρόδα γιασεμιά.
Δεν κάνουν στα χαλάσματα φωλιές τα περιστέρια.
Μάτια θολά θα δεις, χαρά μου τόσο ξένα,
θ’ ακούσεις μια φωνή, από τα περασμένα,
βοριάς θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά,
πως να κουρνιάσεις σε μια άγνωστη αγκαλιά.
Αφόρμισαν του χωρισμού μας οι πληγές,
άργησες και στερέψανε από τα μάτια οι πηγές.
Την παγωνιά, το ξεροβόρι δε θ’ αντέξεις,
ούτε τον ξένο στη γωνιά δε θα προσέξεις.
Νοσταλγική μου άνοιξη το χρόνο πως να φτάσεις,
άσε τον ξένο στη μοιραία της ζωής την απονιά,
ψάχνει κι’ αυτός να βρει, στο γκρίζο απανεμιά.
Το χρώμα των ματιών σου να μη δει, να προσπεράσεις.
Μείνε στα όνειρα καρδιά μου τ’ αυγινά τα μελωμένα ,
δεν το μπορείς το τρένο των ανέμων να περάσεις,
στο πεπρωμένο ένα γράμμα βουλωμένο να διαβάσεις,
πεθαίνουν τα πουλιά, από τ’ αγκάθια πληγωμένα.
