Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Το κομπολογάκι...



 
Το κομπολογάκι.

Ένα καινούργιο πήρα κομπολογάκι
κι’ είναι το κέφι μου και το μεράκι.
Στα χέρια το παίζω πολύ τ’ αγαπώ,
με το νέκταρ του πάντα τα βράδια μεθώ.

Θέλω πολύ σαν το λεμόνι να το στύψω,
και στο ποτήρι να το πιώ να ξεμεθύσω.
Είναι ένα όνειρο μ’ αγάπη που με κερνάει,
με νάζια αργά τις νύχτες μου τραγουδάει.

Και σπαρταράει στην αγκαλιά μου,
κι’ όλα τα θέλει και τα φιλιά μου.
Κι’ εγώ χατίρι δεν του χαλάω,
του τα χαρίζω κι’ όλα τα σπάω.

Μα ρίχνει λένε κι’ αλλού τα ζάρια,
με κομπολόγια ξένα παίζει τα βράδια.
Κι’ έτσι το βρήκα μια νύχτα να παίζει,
τις μελιές του τις χάντρες να παζαρεύει.

Μ’ αυτό μου λέει πως πρόβα κάνει,
τη θεατρίνα την άλλη πως παριστάνει.
Τα μπλε του ματάκια ανοιγοκλείνει,
τα δάκρυα του στο χώμα αφήνει.

Τα φώτα της ράμπας απόψε θα σβήσουν,
της γαλαρίας τις θέσεις κενές να αφήσουν.
Μα τ’ όμορφό μου, το φίνο κομπολογάκι,
χρώμα θ’ αλλάξει, στις ακεφιές μου για ένα
σφηνάκι.