Νοσταλγική μου χαραυγή!
Μου είπε φίλος που ήρθε απόψε απ’ τα παλιά,
πως το ποθείς στο στέκι το παλιό μας να βρεθούμε,
της άνοιξης το σ’ αγαπώ να θυμηθούμε,
τα μεθυσμένα μας τα άληστα να βρούμε τα φιλιά.
Πέρασαν όμως μάτια μου χειμώνες καλοκαίρια,
στο ταβερνάκι μας την όμορφη γωνιά,
σώπασε η χαβάγια, χαθήκαν ρόδα γιασεμιά.
Δεν κάνουν στα χαλάσματα φωλιές τα περιστέρια.
Μάτια θολά θα δεις, χαρά μου τόσο ξένα,
θ’ ακούσεις μια φωνή, από τα περασμένα,
βοριάς θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά,
πως να κουρνιάσεις σε μια άγνωστη αγκαλιά.
Αφόρμισαν του χωρισμού μας οι πληγές,
άργησες και στερέψανε από τα μάτια οι πηγές.
Την παγωνιά καρδιά μου δε θ’ αντέξεις,
ούτε τον ξένο στη γωνιά δε θα προσέξεις.
Νοσταλγική μου άνοιξη το χρόνο πως να φτάσεις,
άσε τον ξένο στης ζωής την παγωνιά, την απονιά,
ψάχνει κι’ αυτός στα όνειρα του λίγη απανεμιά.
Το χρώμα των ματιών σου να μη δει, να προσπεράσεις.
Μείνε ομορφιά μου στα παλιά, τ’ ανέρωτα φιλιά,
το τρένο έχει φύγει μακριά, δε σταματάει.
Ποιος το μπορεί στη συννεφιά τ’ αστέρια να μετράει.
Είναι η ζωή γλυκιά μου μια πρωταπριλιά.
