Επαίτισσα η χώρα του ήλιου;
Το επουράνιο κανάκεμα, τα ήδιστα τα χάδια,
στου κόσμου τη θολούρα μια εξαίσια θαλπωρή,
αντρειάς απίστευτης τα Σούλια και τ’ Αρκάδια,
φεγγάρια οι Παρθενώνες σου του κόσμου φωταυγή.
Ανέσπερο φως, συμπαντικός ωκεανός μεγάλος,
ποιητικές ακρογιαλιές, βράδια μεθυστικά,
φωτοσκιάσεις ιριδίζουσες των αστεριών το κάλος,
ονειροπόληση σοφών, λαξεύματα άγια, μαγευτικά.
Μα τώρα είσαι έρμαιο σ’ ανέμους και τυφώνες,
ταγοί αιθεροβάμονες, άσοφοι, κληρονόμοι,
λένε ο μέλανας ζωμός είναι για τους χειμώνες,
συνονθυλεύματα, επαίσχυντα, γραφές και νόμοι.
Στην απομόνωση του τώρα και με λόγια απατηλά,
σε πότισαν αφιόνι κ’ έγειρες σε στείρο παραμύθι,
όντα αλλόκοτα, αρχέγονα, σε σπρώχνουν χαμηλά,
σε κόσμους που θεριεύει η οργή, το ψέμα και η λήθη.
Συνθλίβεται το γέλιο σου λεηλατούν τα όνειρα σου,
ζωφόρους, ήλιους έριξαν στ’ ανάλγητό τους δίχτυ.
Χέρσα απόμεινε η ζωή και θέλουν τα φτερά σου,
απόκαμες στη έρημο, χωρίς νερό, ψωμί και σπίτι.
Ξημερώνει, μη κλάψεις, τον ήλιο ν’ ανάψεις,
μορφές, σκιές απόκοσμες, του τώρα να κάψεις.
Πρώτη γραμμή ψυχή μου, γίνε και τώρα ασπίδα.
Κι’ εσύ κιθάρα μου παίξε, της ζωής μου ελπίδα.
18/1/2011
