Γυμνή ψυχή…
Δεν με γνωρίζεις με τα μάτια της βροχής,
μου λες πως είσαι της ζωής νεκρό σπουργίτη,
παραίσθηση εικόνων πόνου ενοχής,
αδέσποτο όνειρο στις θάλασσες του Ελύτη.
Στάζουν τα χείλη σου μιαν άλλη σιωπή,
ένα χαμόγελο ονείρων που σκοτώνει,
για τα φιλιά σου με το θάνατο σ’ ένα γιαπί,
είναι η λύτρωση μου λες που δε λυτρώνει.
Γυμνή ψυχή απ’ της ματιάς σου το λυχνάρι,
στο γκρίζο μούχρωμα των πρόστυχων καιρών,
λόγια χαμένα στο δικό σου συναξάρι,
θωριά επαίσχυντη, ανάλλαγων στιγμών.
Μικρή μου μαργαρίτα της αυγής,
υπάρχει ήλιος που για σένανε γυρνάει,
του κόσμου αγριοπούλι της κατακραυγής,
δως μου τα χέρια σου,
το χάδι το δικό μου δεν πονάει.
Χρυσόμαλλο μπουμπούκι ηλιανθέμων,
είναι χωρίς σταθμούς το τρένο των ανέμων,
μείνε στα παραμύθια μου, θα βρεις ελπίδα,
δε θα πληρώσεις διόδια, ξέρω από καταιγίδα.
Κεντήματα απ’ τα καρφιά που άφησες να κλείσεις,
εγώ για σένα έχω χρώματα ψυχής να τα πλουμίσεις,
χνάρια στην έρημο του νου σου μην αφήσεις,
ότι σε πόνεσε στα πέρατα του κόσμου να σκορπίσεις.
ΥΓ.
Αληθινή ιστορία με χάπι εντ
