Απεραντοσύνη…
Στο νοικιασμένο του χρόνου το τώρα,
μη ψάχνεις καρδιά μου να βρεις τα σημάδια,
είσαι σπουργίτη νεκρό που σε λιώνει η μπόρα,
στίγμα στων φεγγαριών τα χαώδη μαγνάδια.
Νταγιάντα ψυχή μου στ’ αστέρια μη ψάχνεις,
του σύννεφου είσαι μια στάλα που πέφτει,
της νύχτας παιχνίδι, ιστός μιας άλλης αράχνης,
σκουπίδι, μουτζούρα στης ζωής τον καθρέφτη.
Χάος, μυστήριο, αγέννητα όνειρα, συλλογισμός,
αντάμωμα στο άγνωστο το βλέμμα της αβύσσου,
του παντοκράτορα παιχνίδι, πεθαίνει ο λογισμός ,
στα νεφελώματα χρησμοί, σκιές του παραδείσου.
Ονειροπόλημα συμπαντικής, εκστατικής διαφυγής,
μα δεν μπορείς μ’ ένα σκαρί που μπάζει να σαλπάρεις,
λένε πως μαύρες τρύπες στην πορεία σου θα βρεις,
της απεραντοσύνης τ’ ανεξήγητο ταξίδι σαν θα πάρεις.
Τους γαλαξίες ψυχή μου τις νύχτες με δέος θωρείς,
τ’ ωριόπλουμο στρωσίδι τους τη νόηση σου εκμηδενίζει,
βαριανασαίνεις στ’ αειπάρθενο το σύμπαν κι’ απορείς,
θεέ μου πρωτομάστορα, τα λογικά μου ποιός ορίζει.
