Νυχτώνει...

Νυχτώνει…

Ακροβατώντας στα μινόρε της αυγής,
στα όνειρα νυχτώνει όπου να ΄ ναι,
απ’ την ενάτη του Μπετόβεν στο σκοτάδι της φυγής,
τον ολετήρα βρήκε ο χρόνος και τα σπάνε.

Το μεσοχείμωνο μουντό τρικυμισμένο,
απ’ την αντάρα των μοιραίων εθισμών,
ένα αγοραίο σ’ αγαπώ ντοπαρισμένο,
σε τύμβους συλημένων στεναγμών.

Μερεμετίσματα ψυχρών συμβιβασμών,
για ένα χαμόγελο λιτό απελπισμένο,
με συνειδήσεις πληρωμένων χορηγών,
το ΄΄μου΄΄ μιας άλλης εποχής μεταλλαγμένο.

Ακροβατώντας στα ματζόρε των καιρών,

για λίγα ψίχουλα νοσταλγικά του παρελθόντος,

σκαρί, πλεούμενο ναυαγισμένων λογισμών,

εν τη ερήμω της ζωής, φωνή βοόντως.