Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Απολιθώματα.



Απολιθώματα.

Τ’ αρχέγονο φιλί σου πεθυμιά,
στ’ αλμύρισμα του να με λιώσεις
ανατριχίλα οργασμού στην ερημιά,
κι’ εγώ της θάλασσας δραπέτης να αλώσεις.

Στο μπλάβο χώμα απολίθωμα που λιώνει,
φυλακισμένοι σε γραμμές παραμυθιών,
σε μιά προβιά, θυμάσαι, αντί σεντόνι,
γυμνοί πολέμαρχοι αρχέγονων θεριών.

Κι’ εσύ χρυσή μου αχιβάδα της αβύσσου,
από τ’ αγκάθια μου, μου έλεγες πονούσες,
απολιθώματα διαλέγαμε για σπίτι, για θυμήσου,
στα πέλαγα τα τροπικά που σεργιανούσες.

Στ’ ακροθαλάσσι τώρα, αλλοπαρμένο κύμα,
θα θρυψαλιάσει ότι απόμεινε να σβήσει,
να βρεις αιτία να σκαρώσεις κάποιο ποίμα,
στον αχινό στην αχιβάδα που ’χαν τότε μαρτυρήσει.