Είναι αλλού.

Είναι αλλού.

Εικόνα μιας παραίσθησης φτηνής,
απόβραδο σε στάση αναμονής,
μ’ ένα σου νεύμα.
Σε σύμπαντα κενά, ταξίδια αλαργινά,
έχουν γαλάζιες ομορφιές τα δειλινά,
ερωτικό μου είπες γέρμα.

Δεν έχεις λόγω όμως να μου λες,
λέξεις με έννοιες αμαρτωλές,
από του χτες τ’ αφιονισμένα.
Φερμάρει ο χρόνος εποχές,
αρχέγονες ταριχευμένες ενοχές,
σε πάπυρους ακόρντα λαξεμένα.

Στα κατατόπια της διαφυγής,
λέξεις αθώας προσταγής,
φωλιά ερωτική φευγάτη.
Αντίγραφο της τότε ανεμελιάς,
ένα ποτήρι γιατρικό της φραπελιάς,
καφές πικρός για τον πελάτη.

Ένα σου όχι ακόμα μη μου λες ζωή,
λίγο να μείνω στο δικό της το πρωί,
περαστικός διαβάτης.
Σ’ ένα αδέσποτο σκαρί γυμνή,
είναι η αλήθεια ψεύτικη φτηνή,
κι’ εγώ, ένας πεζός της ιχνηλάτης.