Αλόη
Δίχως μια σκιάδα στης ερήμου το καμίνι,
μικρή μου Αλόη είχες μείνει από αγάπη,
οξειδωμένα ιδανικά σου είχαν απομείνει,
περιουσία ενός πολέμαρχου σατράπη.
Ριγούσε το φεγγάρι στην έναστρη νυχτιά,
κι’ εσύ είχες λιγωθεί στην αγκαλιά μου,
κρυφά με δρόσισες μ’ αέναη γητειά,
ιάματα αρχέγονα στα ζοφερά φιλιά μου.
Να πάρω μου είπες τα όνειρα σου τα παρθένα,
κι’ όσο το δάκρυ της ψυχής σου θα κυλά,
θα μου γιατρεύεις τα δικά μου αφιονισμένα,
τα αιωρούμενα, με το εγώ μου να κατρακυλά.
Μικρή μου Αλόη της ερήμου γιατρικό,
δεν έχω χρόνο δυό φορές να σ’ αγαπήσω,
στη σκιά μιας άλλης Νεφερτίτης είμαι αερικό,
δεν το μπορώ το παρελθόν μου να νικήσω.
Όμως να ξέρεις στον αιθέρα που θα πλέω,
του φεγγαριού σου θα κεντώ το ριζικό,
με το τραγούδι της ερήμου θα του λέω,
πως είσαι το μεγάλο της καρδιάς μου μυστικό.
